Rozdział 21

Kilka dni po Nowym Roku, Hermiona stala przed kominkiem w salonie swojego

domu i żegnala się z rodzicami.

Ponieważ Ministerstwo zorganizowało połączenie szkoły z siecia Fiuu, uczniowie

mogli bezpiecznie dotrzeć do Hogwartu.

- Trzymaj się Hermiono. - powiedziała matka dziewczyny i cmoknęła ją w policzek.

- Ty też mamo.

Pan Granger objął córkę i życzył powodzenia, po czym dziewczyna weszła do

kominka.

- Ach, i pamietaj. Kimkolwiek jest ten chłopak, przez którego jesteś taka

smutna, wierz mi że nie jest tego wart - dodała brązowowłosa kobieta

usmiechajac się cieplo.

Och mamo, gdyby to było takie proste, pomyslala Hermiona.

Wiedziała, że jej matka coś podejrzewa, bo od samego przyjazdu do domu 

przyglądała jej się zatroskanym wzrokiem, ale nie sądziła, że powie cokolwiek na ten temat.

Uśmiechnęła się do swojej rodzicielki i nie tracąc czasu, krzyknęła "Hogwart!"

Zaczęła wirować wokół własnej osi, przed oczami migały jej różne

pomieszczenia, aż w końcu wylądowała w kominku w gabinecie Profesor

McGonagall.

- Witam, panno Granger. - odezwała się kobieta i wróciła do swoich

poprzednich zajęć.

- Dzień dobry, pani profesor - odpowiedziała i czym prędzej wyszła z gabinetu, nie chcąc

zabrudzić podłogi popiołem.

Od razu skierowała się do portretu Grubej Damy, mijając po drodze znajomych. 

Weszła do Pokoju Wspólnego, gdzie była już spora grupa uczniów.

- Witaj Hermiono - Neville powitał ją uśmiechem.

- Cześć, Neville - Hermiona odwdzięczyła mu się tym samym - Widziałeś ...

Nie zdazyla dokończyć zdania, kiedy za plecami usłyszala głos Ginny.

- Hermiono!

- Ginny! Rany, ale się stęskniłam! - rzuciła się przyjaciółce w ramiona.

- Och, ja też! Mam ci tyle do opowiedzenia!

Razem weszły do sypialni gdzie czekały na nie ich kufry i nie rozbierając się z płaszczy usiadly na lóżku.

- Jak tam Draco? - spytala Ginny,jak zwykle przechodząc do sendna sprawy bez zbędnych ceregieli.

Hermiona, która nie chciała wdawać się za bardzo w ten temat, postanowiła

udawać, że było i minęło.

- Daj spokój. Nie wiem co mnie wtedy napadało. Malfoy, serio? Chyba

oszalałam.

- Przeciez sama mówiłaś... Zakochałaś się... - ruda kompeltnie nie

wiedziała o co chodzi.

- Właśnie mówię, musiałam oszaleć! Nic do niego nie czuję, nie wiem co

sobie uroiłam. Może ten kretyn dolał mi do czegoś Amortencję? Kompletny

idiota. - zakończyła kręcąc głową z udawanym oburzeniem.

Ginny zmrużyła swoje bystre oczy, ale po chwili tylko skinęła głową.

- A co tam u ciebie?

- Harry, Ron i ja dużo rozmawialiśmy o tobie i tym ptasim móżdżku.

Postanowili, że pogadają z tobą po powrocie, ale myśle, że jeśli

sprzedasz im tę samą bajeczkę co mi, problemu nie będzie.

- Jaka bajeczkę? - Hermionie nagle zrobiło się gorąco.

- Wiesz dobrze, że nie umiesz kłamać. Ja się na to nie nabiorę, ale oni

pewnie tak.

- Ginny, ja..

- Posłuchaj. Mów co chcesz, ja wiem swoje. Możesz sobie wmawiać, proszę

bardzo. A teraz idź do nich i z nimi pogadaj, zdaje się że już wrócili.

Ginny wstała i wahając się chwilę, wyszła z dormitorium, zostawiajac Hermione samą.

Po chwili jednak ona też wyszła i dopadła Harrego i Rona, kiedy wchodzili

właśnie przez dziurę pod portretem.

Rozmowa przebiegła spokojnie.

Hermiona powiedziala im oczywiście to samo co Ginny, ale niestety oni też wyczuli kłamstwo.

- Znam cie lepiej niż siebie Hermiono - powiedzial Harry spokojnym tonem, nie zważając na Rona, 

który co jakiś czas prychał pogardliwie.

- Gdyby to była Amortnecja, latałbyś za nim non stop i ślinila się z nim

na każdej przerwie, a nie skrzętnie ukrywała to przed nami, by później

przyznać się do wszystkiego że łzami w oczach.

- Harry...

- Nie przerywaj. Wierz mi, że rozumiem twoje położenie, wiem że jak

wpadłaś, to wpadłaś, ale musisz zrozumieć, że będąc z Malfoyem,

automatycznie ja i Ron nie możemy ci ufać. Nie możemy mieć pewności, że nie

wygadasz mu się, choćby przypadkiem, o wszystkim o czym rozmawiamy między

sobą. Przykro mi.

- Ale ja nie jestem z Malfoy'em - przerwała dziewczyna - I nigdy nie będę. 

To chyba oczywiste, że wy jesteście dla mnie najważniejsi - powiedziala

glośno i wyraźnie.

- Slucham? Jak to nie... - zdziwił się Ron, który - nie licząc pomrukiwań - odezwał się po raz pierwszy.

- Mam gdzieś tego durnego cepa, który pewnie i tak potraktowałby mnie jak

swoją kolejną zabawkę. Wiem co się dla mnie liczy. Wy się liczycie. I

nikt inny. - te słowa z trudem przeszły jej przez gardło, ale wiedziała,

że nawet gdyby przyjaciele nie mieli nic przeciwko jej relacji ze

Ślizgonem, on na pewno nie traktował by jej na poważnie.

Po tych słowach, Harry pochwycił Hermionę w ramiona i zaczął ściskać.

- Miona, jak dobrze że wróciłaś! - powiedział - Już się bałem, że nas

zostawisz dla tego tlenionego półgłówka.

- Coś ty - odpowiedziała udając wesoły ton i przytulając Rona - to w końcu tylko Malfoy.

                            

                                                                   * * *

Dwóch Ślizgonów wchodziło właśnie do Wielkiej Sali, w której panowało

ogólne poruszenie.

Uczniowie przekrzykiwali się i rozmawiali o czymś bardzo podekscytowani.

 Draco i Blaise usiedli przy stole Slytherinu i zapytali Pansy o co chodzi.

- Wywiesili ogłoszenie o kursie teleportacji. Szóstoklasiści jakby dostali

świra. - wywróciła oczami, po czym włożyła do ust kawałek kiełbaski.

Więc o to chodzi, pomyślał Draco lekko zawiedziony. Wcześniej myślał, że może

Snape'a wywalili że szkoły, dlatego wszyscy się tak cieszą.

Ale nie. Tłustowłosy siedział jak zwykle na swoim miejscu przy stole

nauczycielskim i z grobową mina świdrował wzrokiem blondyna.

Draco odwrocił wzrok i dostrzegł Hermionę siedzącą przy stole Gryffindoru

razem z resztą Wybawicieli. Śmiali się w najlepsze, choć dziewczyna

wydawala się być w gorszym nastroju niż reszta jej przyjaciół.

 Weasley obejmuje PsychoLunę w pasie, a Potter mizdrzy się do Rudej Zołzy,

pomyślał. Tylko Granger jest sama, to pewnie dlatego jest jakaś taka przybita.

I nagle w głowie chłopaka pojawił się bardzo dziwny i irracjonalny obraz.

Ta sama scena, na którą teraz patrzyl, z jedną mała różnicą.

Granger nie była sama - Draco siedział obok niej i pieszczotliwie mierzwił jej włosy.

Mimo, że przez ułamek sekundy poczuł nieprzyjemne ukłucie, na myśl, że

tak nigdy nie będzie, za chwile potrząsnął głową i wzdrygnął się w geście

obrzydzenia.

W Nowy Rok coś sobie obiecał i chciał tej obietnicy dotrzymać. Nie mial teraz ani sily ani czasu na zajmowanie się Gryfonką.

Nałożył sobie tosty i wciągnął Blaise'a w rozmowę o Quidditchu, jednak do

jego myśli wciąż wkradały się ułamki wspomnień.

         

                                                                         * * *

 Pierwszą lekcją po świętach, były zaklęcia, które Gryfoni ( ku

 rozczarowaniu Hermiony ) mieli razem że Ślizgonami.

Z poczatku lekcji wszystko było dobrze. Draco ani razu nie podszedl do

Hermiony, nie wysłał żadnego liściku, nie odezwał się. Naprawdę to Hermionę ucieszyło

i nastawiła się, że tak będzie już cały czas, jednak myliła się.

Kiedy profesor Flictwick rozdał im płachty materiału z rożnorakimi

plamami i kazał ćwiczyć zaklęcie czyszczące, Draco rzucił swoją pierwszą

kaśliwą uwagę.

- No, Wieprzlej, lepiej dobrze się naucz tego zaklęcia. Zauważyłem, że

pełno wokół ciebie SZLAMU. Zrób coś z tym, bo zasyfi niedługo cala

szkole.

Ron od razu zareagował. Wyciągnął różdżkę i wymierzył ja w Ślizgona.

- Odszczekaj to Malfoy, albo zaraz .. Zaraz..

- Co, nie wiesz co powiedzieć? Czy wreszcie zrozumiałeś że mam rację? - prychnął. 

Wydawał się być rozbawiony zachowaniem Rona.

Flictwick, ktory byl zajęty rozdawaniem uczniom materiałów, zupełnie nie

zwrócił uwagi na tę wymianę zdań.

Hermiona za to poczuła się ugodzona do żywego. Było jej przykro, że po

tym wszystkim co się stało, on nadal traktuje ją w ten sposób, jednak nie

zamierzała pzostać mu dłużna.

- Wiesz, - odezwała się - myślę, że jeżeli mamy pozbywać się szlam,

można by poprosić o pomoc twojego ojca.

Draco zrobił glupkowatą mine, nie mając pojęcia do czego dziewczyna

zmierza.

- Ach, w końcu on wie o tym dość sporo. Mało to się ich natorturował i

pomordował w służbie dla Voldemorta? - warknęła podchodząc bliżej niego i

Rona, który nadal trzymał różdżkę wysoko w górze.

Na słowa Hermiony, Draco poderwał się z miejsca na którym siedział i też

podszedł bliżej. Teraz patrzyła na nich cała klasa, wybałuszając oczy ze zdziwienia.

Draco nie zwrócił uwagi na zszokowane miny innych uczniów, ani na to, że

nauczyciel właśnie wyszedł na chwile do swojego kantorka, po dodtakowe

materialy.

- Wpisać cię na listę? Chętnie popatrzyłbym na to jak skręcasz się z bólu

we własnej krwi. - warknął cicho, wiec słyszała to tylko Hermiona, Ron i

Harry.

- Levicorpus! - krzyknęła dziewczyna dobywając różdżki z kieszeni szaty.

Blondyn nie mógł zareagować. Już po chwili wisiał głową w dół, wyśmiewany

przez Gryfonów.

Harry, Ron i Neville wymierzyli różdżki w Ślizgonów, którzy chcieli rzucic

się na pomoc Draconowi.

- I co teraz? - szepnęła Hermiona stojąc na wprost niego i uśmiechając się

słodko. - Szamotaj się, jak chcesz - dodała widząc, że chłopak próbuje

jakoś wrócić do normalnej pozycji.

- Do miłego, Dracusiu - warknęła na koniec, bo zauważyła kątem oka, że

drzwi profesorskiego kantorka się uchylają, a potem machnęła różdżką i

Draco spadł z łoskotem na kamienną posadzkę.

Przyjaciele Hermiony widzac nauczyciela też opuścili różdżki i udali, że

głęboko skupiają się na niewerbalnym ćwiczeniu zaklęcia czyszczącego.

Flictwick  nie zauważył całego zajscia, za co Hermiona w duchu

dziekowała Bogu. Ślizgoni również nic nie mowili, ale za to Draco posłał

jej najbardziej przerażające spojrzenie, jakie kiedykolwiek widziala.

Odwrocila wiec szybko wzrok i pozbyla się szybko kilku plam na tkaninie, wiedząc już, 

że za to co zrobiła, chłopak nie da jej spokoju.